MONASMI

 ხელოვნება სუბიექტურია! ჩემი აზრით, მისი მიკერძოებულობა ყველაზე მეტად ფილმში გამოიხატება. განსაკუთრებით, დაბალ ბიუჯეტიან, "ინდი" ფილმებში, რომლებიც ერთი მარტოხელა ადამიანის აკვიატებაზეა გადაღებული და მხოლოდ რამდენიმე "ჰიპსტერულ" კინოფესტივალზე თუ აჩვენებენ 30 კაცის წინაშე. ეკრანი ქვრება და პატარა დარბაზი 60 ხელის დაკრული ტაშით ივსება, (უმეტესობამ, ალბათ ვერც გაიგო ფილმის მთავარი შინაარსი). სწორედ, ასეთ ფილმებს იღებს უეს ანდერსონი, 49 წლის ამერიკელი რეჟისორი, რომელმაც იმაზე მეტ წარმატებას მიაღწია ვიდრე ამერიკა იმედოვნებდა. ჩემი აზრით, ანდერსონის ფილმები გაუგებრად გასაგებია. თითქოს, მათი გაუგებრობაა მისი შემოქმედების მთავარი არსი. მოდი ჩამოვყალიბდეთ, ანდერსონი იღებს სურათებს, რომლებიც წესით, ჰოლივუდურ ფორმულაში რიცხვებს თუ ჩავსვამთ, პოპულარული არ უნდა იყოს. 21-ე საუკუნე სწრაფია,ზრდასრულ, დასაქმებულ ადამიანს არ აქვს დრო 2 საათიან ფილმს უყუროს და მერე მთელი კვირა იმის ცდაში იყოს, თუ რა არის შიშველი ცხოვრებისეული სიმართლე. კარგია, თუ ანდერსონის ფილმებს ჩაწვდები. მაგრამ გამოცდილებიდან გეტყვით, არც იმას უშავს, რომ ვერ გაიგო რას ნიშნავს "აქ შენს გადასარჩენად მოვედი. გაურკვეველი გრძნობები მაქვს შენდამი". უეს ანდერსონის შემოქმედება ლამაზია. ეს სილამაზე, ეს ესთეტიკური სილაღე აქცევს მის ფილმებს ჩემს საყვარელ ფილმებად. ერთი და იგივე წიგნის წაკითხვა მრავალ ენაზეა შესაძლებელი, და მე ვფიქრობ, რომ სხვადასხვა ენა სხვადასხვა გრძნობებს აღძრავს ადამიანის არსებაში. ნახატი უნივერსალურია, მოძრავი სურათები, ანდერსონის ჩამავალი მზე ისეთივე ლამაზია საუდის არაბეთში, როგორც ნიუ-იორკის იაფასიან თეატრებში.